โรคกลัวที่แคบ (Claustrophobia)

โรคกลัวที่แคบ (Claustrophobia)เป็นหนึ่งในกลุ่มโรคความกลัวเฉพาะเจาะจง (Specific Phobias) ที่ทำให้ผู้ที่มีภาวะนี้รู้สึกกลัวหรือวิตกกังวลอย่างรุนแรงเมื่ออยู่ในพื้นที่จำกัดหรือแคบ เช่น ลิฟต์ ห้องขนาดเล็ก รถไฟฟ้าใต้ดิน

หรือสถานที่ที่มีการระบายอากาศไม่เพียงพอ ความกลัวนี้มักจะทำให้ผู้ป่วยรู้สึกว่าไม่สามารถหลบหนีได้และเกิดอาการตื่นตระหนก (Panic Attack) โดยทันที 

ผู้ที่เป็นโรคกลัวที่แคบจะมีอาการทางร่างกายและจิตใจที่ชัดเจน เช่น หายใจไม่ออก หัวใจเต้นเร็ว เหงื่อออก รู้สึกเวียนหัว รู้สึกเหมือนจะเป็นลม

รวมถึงอาการสั่นและความรู้สึกอึดอัดในร่างกาย นอกจากนี้ยังมีอาการทางจิตใจที่เกิดจากความคิดเชิงลบ เช่น ความกลัวว่าจะติดอยู่ในพื้นที่นั้นหรือกลัวว่าจะไม่มีอากาศหายใจ อาการเหล่านี้อาจเกิดขึ้นได้เมื่อผู้ป่วยถูกกระตุ้นด้วยสถานการณ์ที่ทำให้รู้สึกแคบหรืออึดอัด ซึ่งอาจทำให้ชีวิตประจำวันของผู้ป่วยได้รับผลกระทบอย่างมาก

 

โรคกลัวที่แคบมักมีต้นกำเนิดมาจากประสบการณ์ที่เกี่ยวข้องกับการถูกจำกัดพื้นที่ในอดีต เช่น เคยติดอยู่ในพื้นที่จำกัดโดยไม่ได้ตั้งใจ หรือต้องเผชิญกับสถานการณ์ที่ทำให้รู้สึกอึดอัดและหวาดกลัวในวัยเด็ก ซึ่งประสบการณ์เหล่านี้อาจสร้างความกลัวและกลายเป็นโรคกลัวที่แคบในที่สุด นอกจากนี้ยังมีปัจจัยทางพันธุกรรมและสิ่งแวดล้อมที่อาจส่งผลต่อการเกิดโรคด้วย

 

โรคกลัวที่แคบสามารถส่งผลต่อการดำเนินชีวิตประจำวันของผู้ป่วยในหลายด้าน เช่น การหลีกเลี่ยงการใช้ลิฟต์ การเดินทางด้วยรถไฟฟ้าใต้ดิน หรือการเข้าห้องน้ำขนาดเล็กในที่สาธารณะ ผู้ป่วยอาจมีพฤติกรรมการหลีกเลี่ยงสถานที่หรือสถานการณ์ที่ทำให้เกิดความกลัว ซึ่งอาจทำให้เกิดปัญหาต่อการใช้ชีวิตหรือการทำงาน

 

การรักษาโรคกลัวที่แคบสามารถทำได้หลายวิธี การบำบัดด้วยวิธีการปรับความคิดและพฤติกรรม (Cognitive Behavioral Therapy: CBT) เป็นวิธีที่มีประสิทธิภาพในการรักษาภาวะนี้ นักบำบัดจะช่วยผู้ป่วยทำความเข้าใจถึงความคิดเชิงลบที่ทำให้เกิดความกลัว และปรับเปลี่ยนความคิดเหล่านั้นให้เป็นบวกมากขึ้น

นอกจากนี้ การบำบัดด้วยวิธีการสัมผัสสถานการณ์จริง (Exposure Therapy) ก็เป็นอีกวิธีหนึ่งที่ช่วยให้ผู้ป่วยสามารถเผชิญหน้ากับสิ่งที่ทำให้เกิดความกลัวอย่างค่อยเป็นค่อยไป โดยจะเริ่มจากสถานการณ์ที่ทำให้ผู้ป่วยรู้สึกกลัวน้อยที่สุดไปจนถึงสถานการณ์ที่ทำให้เกิดความกลัวมากที่สุด เพื่อให้ผู้ป่วยปรับตัวและลดความกลัวลง

 

ในบางกรณีที่มีอาการตื่นตระหนกอย่างรุนแรง แพทย์อาจให้ยากลุ่มเบนโซไดอะซีปีน (Benzodiazepines) หรือยาแก้เครียด เพื่อช่วยลดอาการความวิตกกังวลชั่วคราว อย่างไรก็ตาม การใช้ยาควรอยู่ภายใต้การดูแลของแพทย์ผู้เชี่ยวชาญเท่านั้น

ผู้ป่วยโรคกลัวที่แคบสามารถเรียนรู้วิธีการดูแลตนเองเพื่อลดความกลัวและความวิตกกังวล เช่น การฝึกการหายใจลึก (Deep Breathing) และการผ่อนคลายกล้ามเนื้อ (Progressive Muscle Relaxation) วิธีเหล่านี้สามารถช่วยลดอาการวิตกกังวลและเพิ่มความรู้สึกควบคุมสถานการณ์ได้ดีขึ้น

 

สนับสนุนโดย    หูตึงรักษาหายไหม